Yine gece... Şiiri - Suskun Adam Zeynep

Yine gece…
Yine seni en çok özlediğim zamanlar.
Elimde kağıt, kalem,
Ve her harfi sana dokunan sessiz bir haykırış.

Sözcükler yetmiyor sana;
Ama yine de yazıyorum…
Her cümlemde sen,
Her boş satırda özlemim…
Ve ben,
Sana en yakın olduğum tek yerde: kağıdın üzerinde.

Gecenin sessizliğinde kalbim konuşuyor seninle,
Her nefesimde adını fısıldıyor,
Ve kelimelerim, senin gülüşüne tutunmaya çalışıyor.

Belki bu sayfalar, bana sadece bir teselli…
Ama sana dokunamadığım her anın
En yakın yerindeyim işte:
Mürekkebin, kalbimin yankısı gibi akıp durduğu kağıtta.

Sensiz geçen her an,
Bir rüzgâr gibi savuruyor beni bilinmezliğe.
Yıldızlar bile tanık oluyor sessizce gözyaşlarıma,
Ve her damla, senin eksikliğini hatırlatıyor bana.

Dudaklarım söylemek isterken
Kalbim susturuyor kendini,
Oysa içimde bir fırtına kopuyor,
Senin yokluğunda…
Ama yine de yazıyorum…
Çünkü yazmak, sana en yakın olabildiğim tek gerçek yol.

Her kelimede bir özlem saklı,
Her cümlede bir bekleyiş…
Ve ben,
Sonsuzluğa açılan bir kapı gibi
Kağıdın üzerinde seni bekliyorum.

Belki bir gün okuyacaksın bu satırları,
Belki de sadece rüzgâr taşıyacak adımı sana…
Ama yazmak, yaşamak demek hâlâ.
Ve ben,
Yaşamak istiyorum seni…
Kağıdın her satırında, her harfinde, her sessiz nefesinde…

@dsız...
24 Ağustos 20025