Yılmaz Özdemir Şiirleri - Şair Yılmaz Öz ...

Seni sevince anladım
Meğer ne küçükmüş dünya
Bütün duvarlarında
senin resimlerin olan
Tek odalı bir ev.

Sen giderken beraberinde götürdün içimdeki çocuğu
Kötülerin arasında,kötülüklerin orta yerinde bırakarak
Sen giderken beraberinde götürdün içimdeki çocuğu
Çaresizce arkandan bakarak
Bilmiyordum içimde bir sübyan olduğunu
Öldürmeden kavuruyor hayatın zehri

Anneme öldüğümü söylemeyin,
Haylaz çocuk yine gecikti desin.
Anneme öldüğümü söylemeyin,
Bu akşam da yemeği bensiz yesin.
Anneme öldüğümü söylemeyin
Bana sorarsan dünyanın en büyüğüyüm

Annem, sözüm sana değil,
Sana değil sitemim emin ol.
Sen dikmedin ki bu putları,
Senin eserin değil ki bu tabular.
Sana kalsa güllük gülistanlık,
Sana kalsa doyumsuz,

İçim sızlıyor,
Ellerim üşüyor ölüyorum.
Hücrelerim acıyor,
Ellerim üşüyor ölüyorum.
Yüreğim volkan gibi alev alev,
Beynim olabildiğince sıcak cayır cayır,

Vazgeç eğreti yalnızlığından,
Hadi kendini al da gel.
Düşünme öteki dünyayı,
Cennetim ol da gel.

Terket acıyan yanlarını,

Hani tanrıya inanır insan
Elle tutulup gözle görülmez
Ama her yerde olduğu bilinir.

Benim için sende öylesin
Bir kez olsun yakmadı

Bir güz sabahı çalmışlar gülüşümü
Henüz tatmamışken mutlulukları
Belki yaman bir fırtınaydı yaşadığım
Yüreğime kattım umutsuzlukları
Ne acı çalınmış bir gençliğin peşinden koşmak
Ne tuhaf balık misali deryada susuz kalmak

Dövseler de falaka falaka,
Yatırsalar da mapus mapus,
Sövseler de ana avrat,
Ayrılmamalıydım ilkelerimin yolundan
Yürümeliydim yolun en solundan,
Ekmeğim az olsa da,

Güneş parlamadı ay doğmaz oldu
Karanlığı yaşadık bizim ellerde
Yobazın muskası bilimi boğdu
Ateşe odun taşıdık bizim ellerde

Ölü anadan gürbüz bebek doğar mı