Zaman kıvrak menderes, tükenmeyen umuttur;
Ecem dökülür günler yılın her bir anından.
Ben acı bir ağıtım, gök semâda eyvâhım;
Gülcem yakılsın anlar gözlerinin gâmından.
Zaman tükenmez yoldur, sonu onmaz umuttur.
Meltemli saçlarında göz bebeğim eriyor
Fırtınalar geçiyor yorgun damarlarımdan.
Zamanın sayacında son nefesim esniyor,
Karanlığı siliyor yitik anılarımdan.
Meltemli saçlarında göz bebeğim eriyor
Beni sana sunuyor gündüz, avuçlarından.
Azap iniltisinde derince söylenirim,
Poyrazlarla boğuşur, ruhumda közlenirim
Gazab kıvrımlarında alnıma çizilirim,
Keman sesleriyle ben fersûde eğlenirim.
Feryat ve fîgan başlar aşkın haykırışıyla
Bırak Ece’m dökülsün mürekkep aktığınca,
Ahûzarını çizip defter toyda eğlensin.
Alev saçsın cümleler semâyı yaktığınca,
Yağsın göklerden hicrân, figân bende beslensin.
Bırak Ece’m çağlasın mürekkep yazdığınca...
Eylüllerde buyarken, ağustosta donarken
Tûr Dağında yanarken canımı buz kesen et.
Tan eyvâhla batarken, kör karanlık doğarken;
Geceyi saçıp yere zifiri gün çeken et.
Eylüllerde buyarken, dökülerek solarken...
Mahpusun duygusunda
__arzu olsam da dünya,
Bir deniz kenarında
__zibil olsam da dünya,
Aç kapıyı ey kahpe! Kalbine yürüyorum.
Birinci Şekil:
Son izdihâm vaktinde ağlıyorken Süreyya,
Matemli topraklara gömülürken bir rüyâ;
Namlu yanığı gibi canımda ölüm kokar.
Dilimde eyvah sesi, gönlümde feryâd kopar.
Gökyüzü ve yeryüzü şarkta hüzün okumuş,
Sevdanın kıssaları namın için yorulmuş.
Güneş yaranmak için kübrâdan ışık bulmuş,
Alev haykıran cihân buzullarda soğumuş.
O kömür gözlerinin ruhu kanla şâd olmuş,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!