Yıllarımın yorgunluğu Şiiri - Erdal Ay

Yıllarımın yorgunluğunu taşıyorken sırtımda,
ruhumun derinliklerinde ve her günümde,
her günümde içim acıyor.
Bazen,bu kadar yükü taşımak için
ne mecburiyetim var diye sormuyor değilim kendime
.Dağıtıyorum kendimi öteye beriye
Sonra,
dağıttığım kırdığım parçaları toplamak kalıyor geriye.
Yıllarımın yorgunluklarına yeni yorgunluklar
Ekliyorum dağıttığım yerde.
Oturup bir sigara yakıyorum,
dumanını tüttürüyorum yaşamın beni tüttürdüğü bu yerde..
Şiirler yazıyorum,şarkılar söylüyorum
avunurum diye.
Avutuyorum kendimi daha fazla beni bu yaşam,
zamanından önce bitirmesin diye.
Yorgunluğum,bitkinliğim yüzümden okunuyor biliyorum.
Aynada kendime bakıyorum sizin yanınıza
gelmeden önce.
Kapıyı açarken her ne kadar gülümsemeye çalışsam da
olmuyor.
Oldurmaya çalışıyorum
en sahtesinden
.İçimi döksem,anlatmaya çalışsam kendimi..
O da olmuyor,olduramıyorum bir türlü.
Ağlamak daha kolay geliyor anlatmaktan.
Daha bir içten,gönülden oluyor.
Hem
,hiç kimselerde duymuyor.
Duyduklarını da bir başkasına anlatamıyor.
Böyle daha güzel yıllarımın yorgunluğunu
içimde taşımak.
belki böylesi daha güzel
her günümde acıya yoğrulmak
.Anamın teknesinde ki hamuru yoğurduğunca
güzel olurdu yaptığı ekmek.
Mis kokardı,
sünger gibi yumuşak olurdu.
Yemeye doyamazdık
küçük bedenlerimiz,
minicik midelerimizle.
Belki de onun için güzeldir
acılara yoğrulmak
.Belki de onun içindir
acılara aşina olmak
.Belki de onun içindir
acılarla yaşayıp ta ölmek.

_______________________10/01/2005____