Ölümle son buldu hayat
Huzur ise başlangıçtı sonsuzluğa
Işığın bittiği son yerdi toprak
Renklerin ise zorunlu solduğu.
Uzaklara dalsam kim takar
Boğulduktan sonra içimde;
Son nefesimi versem
Kim ağlar arkamdan senelerce sessizce.
Gök yüzünden inerken bir ışık vardı;
Suyun üstünde kendine çeken
Sabah olurken gidişini seyrettim
Tek nefes dahi çekemeden içime.
Merak edersin umutla;
Sonrasında unutursun,zorunda kalırsın
Hatıralarla tek başına kalırsın
Şayet seni bırakınca umutlarınla.
Gecenin güzelliği kendine çeker
Tıpkı insanlar gibi kendine
Yanlız en kötüsüdür geceler
Bu yüzden sabah temizler.
Kayıt Tarihi : 27.4.2025 23:30:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!