Yıldızları Sardım Yaralarıma

Demdir bu derya dibinde yangınlar” demiş büyük usta. Kim bilebilirdiki yüreğinde kopan fırtınaları.

Kimsenin bendeki yangınları bilemediği,Göremediği,duyamadığı gibi…

İnan bilmiyorum kaç zamandır yüreğim böyle sürgün gurbet ellerde.Bilmiyorum kaç zamandır kanar yüreğim.Dinmez acılar, azar yaralar, durmaz yaşlar.İşte böyle; izlerim yeryüzünü, gökyüzünü.Yaralarım kanar ve ben yıldızlarla sararım yaralarımı kimse bilemez.

Bir rüzgar esintisi ile sürüklenirim umman deryalara, turna sürüleri ile uçarım ırak diyarlara. Geçer zaman. Aman demeden alır benden en toy çağlarımı fark ettirmeden. Sonra yaralar biri yüreğimi derinden, öyle bir sevda yeli eser başımda bülbüle döner dizelerim. Hani tüm ırmaklar birleşir ya Kızılırmağa kavuşmak için. Ve haykırır o yüzyıllardır dinmeyen türküyü ılgıt ılgıt. Sevdamda öyle bir ırmak olur.Önce yürekte başlar ve sonra her hücreye karışır. Can verirken yare ben denize yol alırım. Canım bilmem artık tanımam beni ben tepeden tırnağa aşk olurum. Hiç hesapta yok iken yüreğimi söker yerinden yare sunarım. Ellerim kan gözlerim yaş dolu. Öyle yakar ki bu sevda ben külümde kaydolur ve tepeden tırnağa destansı bir aşk olurum sonra. Ve yanarım dağ yamaçlarında bir zaman. Baharın habercisi eder insanoğlu beni. Ve seni severim yar. Seni ne çok severim ben her bahar yanarım alev alev.

Sevdikçe ben ayrılık girer araya. Kavuşmaları bilemem bu yüzden. Küskünüm. Küskünlüğüm yare değil kara bahtıma. Zemheri gecelerde kanar yüreğim. Sevdamı dökerim ırmaklara güzde. Irmak olur taşarım. Dökülür sevda sayfalara sığmaz ve birde zaman halden anlamaz. Yar gider de dönüp ardına bakmaz. Gözüm görmez dilim anmaz başkasını.

Ve nasılki yağmur yağar benden bilirim.Nasılki solar bir çiçek kendim bilirim ve nasılki uzar yollar yardan bilirim. Azar yaralım Gece olunca.

Ben yıldızları sararım yaralarıma kimse bilmez.