Yıldızlardan bir Merdiven

YILDIZLARDAN BİR MERDİVEN

Biriktirdiğim hayal kırıklıklarıyla gökyüzüne merdiven döşedim,
Topladığım yıldızları “keşke”lerimin yerine sayıp heybeme doldurdum.
Her basamak, bir veda…
Her yıldız, bir unutulmuş tebessüm gibi parladı gecemde.

Çıkıyorum…
Yalnızlığın göğsünden,
Sessizliğin ellerinden tutarak.
Ay’ı yastık yaptım umutlarıma,
Ve bulutlardan bir çatı kurdum düşlerime.

Geçmişin küllerinden rüzgârlar savrulurken
Ben yeni bir alfabe yazdım kendime:
İlk harfi affetmekti,
İkincisi yeniden başlamak…

Gökyüzüyle konuşmayı öğrendim.
Dalgalar gibi değildi sesi;
Daha çok içimdeki çocuk gibi,
Kırılmış ama hâlâ inanan.

Ve sonunda vardım o sonsuzluğa,
Kimsesizliğin bile ışıkla yoğrulduğu yere.
Orada hiçbir acı kaybolmuyordu;
Ama hepsi çiçeğe dönüyordu dokunduğumda

Heybemden bir yıldız aldım,
Adını “ben” koydum.
Bir yıldız daha derken

Yorgun kalbimin yıldızlarını
Gümüş iplerle bağladım geceye.

Gittim…
Geriye dönmeden,
Geçmişi cebime sığdırarak.
Bir zamanlar “neden” dediğim her şey,
Artık “iyi ki” diye parlıyordu göğümde.