Yıldızlararası Sarılma Şiiri - Esma Furat 2

Galaksinin uzak kıyılarında, iki kadim gezegen yaşardı: Solara ve Noctis.

Bir zamanlar birbirlerinin yörüngesinde dönmüş, zamanın kendisine meydan okurcasına yakın olmuşlardı. Solara ışığını Noctis’in yüzeyine yansıtır, Noctis bu ışığı kendi karanlığında saklardı. Konuşmazlardı; gezegenlerin dili yoktu. Ama ışık ve yerçekimiyle anlaşan bir bağ kurmuşlardı.

Sonra döngü değişti.
Yıldızlar evrilirken, zaman kırıldı. Onlar da ayrı düşmek zorunda kaldılar. Bunu birbirlerine söyleyemediler. Çünkü gezegenlerin vedalaşacak bir dili yoktu. Sadece yavaşça uzaklaştılar.
Sessizce.

Aradan çok çağ geçti. Solara şimdi başka yıldızların etrafında dönüyordu. Noctis de kendi karanlığında sakindi. Ama bazı gecelerde… Solara’nın içinden eski bir parıltı titriyordu. Yüzeyinde beliren bir kasılma gibi, lavlarının altında bir özlem sızısı. Çünkü özlemek, unutmakla unutamamak arasında asılı kalmaktı.

Ve Noctis… dışarıdan soğuk, sessiz ve kimsesiz görünse de yüzeyinin derinliklerinde bir yankı taşırdı hâlâ: Solara'nın eski ışığının yankısı. Onun dokunduğu kraterlerde sıcaklık izleri hâlâ silinmemişti.

O gece, galaksinin nadir bir hizalanması yeniden gerçekleşti. Uzay zamanı büküldü. Solara ile Noctis birkaç dakikalığına birbirlerine yaklaştılar. Atmosferleri birbirine karışmadı belki, ama yerçekimleri birbirini hissetti.

Solara bir sinyal gönderdi.
Kelimelerle değil, ışıktan bir titreşimle.
“Sadece bir anlığına… seni özledim.”

Noctis sessiz kaldı. Ama Solara, yüzeyindeki eski çatlaklardan çıkan hafif bir enerji dalgasını fark etti. Belki bu bir cevap değildi ama bir kabul edişti.
Ve bu yeterdi.

İkisinin de yolları ayrılacaktı yine. Bir sarılma olmadı belki, ama bir his geçti aralarından:
“Sen hâlâ içimdesin. Dokunamasam da…”

Ve sonra yeniden uzaklaştılar.
Ama bu kez biraz daha huzurlu.

Çünkü bazı özlemler, kavuşmakla değil, hissedilmekle yatışır.

(E.F.)