Yıldız tohumuna Şiiri - Mehmet Obut

Ay'a uzanmış bir merdiven vardı
Merdivenin yanında küçük tatlı bir çocuk
Topladığı yıldızlar sığmıyor küçük avuçlarına
İnci siyahı ve kimi zaman buğulu olan
Güzel gözlerinden düşen her bir damla
Minik bir yıldız olup gökteki yerini alırken
Yanında da onu hiç yalnız bırakmayan
Küçük yıldız tohumu arkadaşları..
Neşe saçarlar bulutlardan maviliklere.
Ay'ın karanlık yüzü gibi belirsiz kaderi
Bastığı nemli çimenler gibi
O küçük masum gözleri
Saçlarından dökülen yıldızlar
Aydınlatır yolunu karanlıkta
Koskoca gökyüzünde
Elini uzatsa dokunacağı
Binlerce yıldız içinde
Yalnız kalmış bir yıldız tohumu
Kendisinden başka herkesin
Bir şekilde hayatına dokunmuş
Onca ağır yükün zorlu görevlerin ardından
Yorgun düşmüş bir seyyah gibi
Minik ayakları
Merdivenin basamaklarına yaklaşırken
Içinde bir burukluk hissi
Başı öne eğilmiş masum yüzü ve
Bir garip duygu var ışık dolu kalbinde
Bilinmeyenden korkulurya hep
Yada gözle görünmeyenden
Bize asıl zarar verenlerin
Bildiklerimiz ve gördüklerimiz olduğunu
Öğrendiğimiz halde..
Oda korkuyordu işte nedensiz
Çünkü hiç bilmediği bir duyguydu aşk
Yada bildiğini sandığı bir yanılsama
Tüm hücrelerini kaplayan bir belirsizlik hissi
Oysaki çamurunda vardı yaratılırken.
Kaybettiği bir şey yok aslında
Kazandığı ise hiçbir şey
Bu duygular yabancımıydı ona
Yoksa bu dünya mı yabancıydı o duygulara
Kazanmanın da bir anlamı yoktu çünkü
Kaybederken birileri diye düşündü
Kaç çocuğun rüyasına arkadaş oldu
Hanginizin ruhuna dokundu kimbilir
Siz uyurken sessizce geceleri...