Yıkıntı mahalleler kara çocuk

köprünün üzerinde sevdini beklemekteydi kara çocuk
siyah saçlı adam
dünyayı yakacam diyordu
kepekleri kapanır bütün esnafların
yıkıntı mahallenin adamı kara çocuk
ben yanındayım
ismet inönü köprüsü üzerinde
saat olmuş sekiz bucuk
o geçecek kara çocuk hasrete gömülecek
burcu otel bize bakmakta
biz şehre üsten bakmaktayız
insanlar küçülmüş
yüreğimizde sevda acısı
karşıdaki harbe evler
yıkıntı mahallenin adamları olan ikimizi boğmakta

geçti al yazmalım dediği sevdiği
Orhan başından aşağı güler dökecem dedi
ama bize deli derler
anlamazar derin hiçranımız
benim cepimde gül
benimkide çıkacak yakın
yıkıntı mahallenin adamı dediki
verme onu verme
kızdım,darıldım
az daha ona uçacaktım
sevdi bindi arbaya gitti
o yorgun sevdasıyla acı çekti
benim kızın olduğu yere gittik
o dar sokağa
son anada anladım bana kurulan tuzağı
son anda kurtuldum
sonra kara çocuğu çağırdım

gülü yere atıp ezdim
ikimizde o gece yine anladık
yıkıntı mahallenin adamlarıyız
ama başımız hep dik