Yetmiyor İşte... Şiiri - Döndü Dülger

Yetmiyor işte,
Seviyorsun delicesine eyvallahta,
Elinin uzanmadığı, gözünün görmediği,
Sesini duymadığın bir an yüzyıla dönüşüyor,
Bir günde kırk yılı deviriyor,
Ömür denilen maratonu defalarca turluyorsun.
Yetmiyor işte,
En daraldığında, en çıkmaz içinde kaldığında,
Kendini bir dağ başı dumanı soluklarken buluyorsun .
Hâlbuki nefesini hissetsen,
Dağın dumanından sancak yapar,
O dağı sırtlanırsın da, off demeden aşarsın.
Tek başına hayat geçmiyor,
Sevdiğinin yokluğu, takati bir kurt gibi kemiriyor.
Hasret molozlarının altında kalıyorsun sessiz sedasızca.
Yetmiyor işte,
Sol yanında müzmin bir sızıyla,
Gözlerin ıssızlığın içinde yalnız bir kıyıda.
Yüreğinde dünyayı yüklenmiş bir ağırlıkla,
Gül rengin soluyor, sabır taşı çatlıyor,
Saçların tel tel dökülüyor avuçlarına.
Yetmiyor işte,
Mevsimler birbirine karışıyor,
Saatler duruyor, zaman akmaz oluyor.
Bir yanın hep buruk, bir yanın hep suskun,
Bir yanında aman vermez bir yokluk,
Her adımında seni, ruhunu, kalbini iflas ettiriyor.
Yetmiyor işte.
Sevdiğine uzaktan bakmak,
Günbegün bir mum gibi gönlünü eritiyor işte.
Yetmiyor işte...
Döndü Dülger