Yetmiş Dört Şiiri - Emin Rasih

Seni
uyandığım sıra bir yere koydum üstadım
neredeydin
bunu hatırlayamam
zira çeneme rahvan ağızlar kıvrılıyor şimdi
zira ağzım
her sabah yeni bir bozkırdır benim.
Etimin altı panayırlaşıyor
kulağımın altından dökülüyor nallar
ve silah patırtıları.
Atları yürütmeliyim kafatasımla
ne var ki gereken meyil uzaklaşmak için
çoktan beslendi meyvesi gecikmeyecek.
Eyerden ele sıçrayan hararet sahtedir
ne zaman şaklarsa kamçılar
atlar kayar yanaklarımdan.

Etim hafif bir ezintiyle kavrıyor varlığını
bu kavrayış dişlerime dayanıyor.
Kabarıyor, kabarıyor
artık mümkün değil atları mahmuzlamak.
Bu kabartılar ki gerçektir hınzırcasına
bu ortalığı velveleye götürmeleri
bundan sonra avuntumuz birkaç kelimedir:
"Niçin kanım taşınıyor temellere
hangi temellere
niçin benim kanım taşınıyor?
Bunu sormalıyım."

Bu sözler şimdi bir kalıptır dişlerimde
ağzım kurudukça
susmayı öğrenmedikçe parçaladığım toprak
o yapı -temellerinde kanım kuruyan-
mabedim değildir benim.
Nal sesleri gelmiyor uzaklardan
çünkü atlar
etin içinde bir sancı gibi kişnemektedir
şimdi atlar, et...
Ve ben
o ezinti, o itiraz, o gazabın
ta kendisi olabilirim artık.