Yetimhane Şiiri - Anıl Şen Pika Şair

Soğuktur yetimhanenin duvarları;
Rüzgâr bile girmez içeri,
Vardır küçük bir penceresi…
Aralar umudu sessizce,
Çocuğun hayalleri,
O pencereden gördüğü kadardır sadece.

Sessizdir yetimhanenin koridorları,
Çoğu zaman çığlıkların bile duyulmadığı…
Gece yarıları işitirsin ayak seslerini,
Bir gölge geçer,
Bir nefes titrer,
Karanlık öyle ağırdır ki
En cesur çocuğu bile ürpertir içinde.

Büyük, uzun, geniştir odaları;
Altlı üstlü sıralanır ranzaları,
Kapılar gıcırdar her açılışta,
Ve gece oldu mu…
Yorgan altı,
Bir çocuğun dünyaya saklanma yeridir aslında.

Boğuk ve basıktır yemekhaneleri;
Genelde hep aynı kokar yemekleri.
Ama hepsinin bir Ayşe teyzesi vardır mutlaka;
Bir gülüşüyle dengelenir hayat,
Bir elinin değmesiyle ısınır tabak.
Bayramı beklersin…
O gün her şey daha güzel,
Daha sıcak, daha lezzetlidir yemekleri

Bahçesi vardır duvarları dikenli;
Hapishanenin avlusu gibidir bazen.
Bazen de oyunun,
Kahkahaların,
Kısa süreli özgürlüğün merkezidir.
Kapısı vardır büyük ve demirli
Umutla beklersin oradan birisinin girmesini

Vardır sıralarla dolu bir dershanesi;
Öğretmenleri anlatır sessizce:
Hoşgörüyü, bilgiyi, doğruyu…
Ve orada başlar
Bir çocuğun geleceğe tutunan hayalleri.

Ama en önemlisi;
Bu yerin gerçek sahipleri vardır:
Kimsesiz çocukları.
Kaderden ağır yükler taşırlar küçük omuzlarında.
Çekerler sessizce bütün zorlukları;
Ve her birinin,
Bir romanı dolduracak kadar
Acıklı, derin ve yaralı bir hikâyesi vardır.