Yetim Köyüm Şiiri - Taner Okumuş

Bahardı,
Her gün Mayıs'tı o zamanlar.
Ah o zamanlar;
Salına salına yürür,
böyle koşturmazlardı o zamanlar...

Hayata ve kimseye batmıyordu sakallarımız,
küçücüktük.
Ve birlikte büyüdüğümüz ormanları saymazsak
köyüm ve ben çocuktuk...

Babamı tırpanla ot biçerken,
annemi tarlada çalışırken daha çok sevdim.
Çünkü babamın kucağına alması kadar ayıptı,
annemin ninnisi de
dinleyemedim...

Adının emek olduğunu sonradan öğrendiğim
ter kokusuydu adam olmak.
Bu deneyimi herkesten saklayarak
gizli gizli ne kadar büyüdüğümü test ederdim
önce babamın, sonra kendimin çoraplarını
koklayarak...

Bütün yaz yuvalarına ölü böcek taşıyan
karıncalar şahididir,
oyun mevsimi boyunca
koyun güttüğüm zamanların
ve berrak ırmaklarında defalarca yıkandığımız
bazen sakınıp, bazen sığındığım ormanların...

Sanırım en çok ben ağladım peşlerinden,
yaz boyu birlikte olduktan sonra kışın kesilip,
kanı gururla alnıma sürülen kurbanların...

Paranın oyuncak alacağına akıl erdiremezdik.
Kızların bebeklerinin iskeleti çatalar bir ağaç,
benim çam kabuğuydu tekerleri arabamın.
Zaten her yıl borçları
kazancından önce girerdi cebine babamın...

Birlikte olmaktan çok,
birlikte yaşamak için severdik kızları.
Belki de paraya çevrilecek tek parçasıydı
ömrümüzün,
ağaçlara tırmanıp topladığımız çam sakızları...

Ah ne zamandır balkona çıkıp,
yeşil bir vadiye bakar gibi
bakmıyorum ladin ağaçlarına.
Kimsecikler artık yağmuru yağdırmıyor
bakımlı saçlarına...

Her ne yana üflesem,
sana doğru geliyor sigaramın dumanı.
Yolunmuş bir saç kadar çaresizim,
sevmiyorum zamanı...

Burada mehtap diyorlar senin ay ışığına,
Kaçak odun taşıdığım gecelerin nerede,
sağ mısın?
yeşil erik kokmuyor baharlarım,
gittin mi?

Çiçeklerin rengi soluk, yok musun?
yetim köyüm gerçekten,
sen hala çocuk musun? ? ?