Yetim Çocuk Şiiri - Hakan Kaaradağ

Seninle başladı her şey, mutlu olma ümidi bile yoktu.
Yarım gülüşler arasında sanki sıkışıp kalmıştı o masum çocuk, henüz 8 yaşında.
Büyümeden kırılmıştı umutları, yaşından çok sanki dertleri daha hızlı büyüyordu.

Gülmeden ağlamayı öğrendi çocuk.
Sevmeyi hiç beceremedi çünkü hiç sevilmemişti.
Sokaklar onun eviydi, yetimdi çünkü çocuk.
Büyümeden büyük yükler yüklemişti omuzlarına hayat.

Kimseyi kıramazdı kendinden başka
Yoksundu ama, merhametliydi çocuk.
Ağlatmaktan çok güldürmeyi severdi.
kimsesi yoktu yetimdi çünkü çocuk

Sevmekten sahip çıkmaktan çok, hor görmeyi incitmeyi severdi insanoğlu.
Dışlamak tabiatımız olarak düşmüş kirli sözlere
Kirli yüreklerde merhamet olmazmış
Kime güvenip el uzatıp inansa hep kandırılıp yalnız bırakıldı çocuk.

Büyümeden Öldürüldü Çocuk...