Yetim Çeşme Şiiri - Ömer Yücekaya 2

şimdi sen gidiyorsun ya
yan yana gelmesinler diye
gölgene bile barikatlar kurup
okşamayayım diye
ateş dikenleri örüyorsun ya saçlarına

bir yüz görümlüğü görebilmek için seni
cehennemlere sınarken kendimi
yollarıma mayın döşeyip
rüyalarına girmeyeyim diye
tel çit çekiyorsun ya uykularına

söyle…
sana gidemezse
kime gider bu yol yorgunu ayaklarım
sen gölgeni bile köşe bucak saklayıp
dudaklarına akrep zehri sürersen
kimi öper
sana mühürlü dudaklarım

aç, biilaç bir mülteci gibi
senin sınırlarına gelmişim
sen kabullenmedikten sonra
hangi çöl kabullenir
bütün serinliği sende kalmış
bu metruk vahayı

hangi dağın zirvesi
hangi koyağın kuytusu konuk eder
senden başkasına akmayan
bu yetim çeşmeyi

ah, dilsiz gecelerimin esmer klarneti
sana ait bütün suçları üstlenip
senin gireceğin her zindana
gönüllü girerken
hangi karakol sorguya çeker
hangi mahkeme kırar kalemimi

ben aşkını yağlı urgan gibi
boynuma asıp
çatılmış her darağacına
gönüllü çıkarken
söyle…
hangi cellat tekmeler taburemi