Yeter Ki! Şiiri - Selahaddin Eyyübi Şeker

Sevmek yetmezmiş bazen iki gözüm,
Onu anladım,
Ay tutulup aydınlık kapladığında geceyi,
Her şeye rağmen duyabilmek o güzel kokunu,
Sessiz bülbüllerin etrafında kenetlenip,
Ateşe sımsıkı sarılmakmış sevda.

Gittiğinden beri dost oldum gölgemle,
Ağaçlarla konuşur bülbüllerle öter oldum,
Önümü göremez; arkamı duyamaz oldum,
Lakin her şeye rağmen,
Kokun tüter burnumda,
Her gece koyarken başımı yastığa,
Sordum kendime,
Böyle mi olacaktı sonumuz,
Düşlerken saçlarını delicesine,
Kapattım gözlerimi, daldım derince hülyalara,
Derin ve yinelercesine..

Belki yazılmamıştık biz ezelden beri,
Farklı dünyaların hiçsizlik semâlarında,
Bir kez dahi olsun ellerini tutabilmek dâhi yetti bana sanki,
Tüm ömrüm boyunca taşıyacağım o gül menekşe kokunu,
Yeter ki sen üzülme iki gözüm.

Kim bilir şimdi kimlerlesin,
Hangi aşkın kıyısında,
Hangi sevdaların pençesindesin,
Ama unutma sevgilim,
Sen bakmasan da olur bir daha,
Ceylan gözlerinle derincesine,
Ben seni zaten bir ömür,
Bu kalpte taşımaya yemin etmişim.