Yeter Gönül Şiiri - Nebican Şiir Deryası

Bir yokuşta düştün, kalktın bin kere,
Her darbede sustun, yandın yokyere
Ne söylesen duymadı hiçbir çehre,
Artık ağlama gayrı, yeter gönül.

Nice kışlar geçti sensiz, sessizce, Umudun da soldu rüzgâr estikçe.
Bir sızı var içimde, dinmez gittikçe,
Taş gibi olma gayrı, yeter gönül.

Dost bildiğin dönüp gitti ardına,
Bir sel oldun, döküldün de arkına. Dünya gamla doldu şimdi karnına,
Bu yükü taşıma artık, yeter gönül.

Bir umuttu ekmeğin de suyun da,
Bir dua var her gecenin koynunda.
Her dert kendi yolcusunun boynunda, Sabırla sınandın artık, yeter gönül.

Ne kazandın, ne kaybettin bilmedin,
Kimi anı, kimi düşü silmedin.
Her yarada bir çokkez ölmedin, Küllerinde yanma artık, yeter gönül.

Bir gün gelir, susar yel de deniz de,
Bir ışık yanar gecenin dizinde.
Ne varsa kalır bir çift gözünde,
Faniyi bırak artık, yeter gönül.

Bir tebessüm kalır senden geriye,
Bir nefeslik ömrün döner seriye.
Toprak seni çağırır gel diye sessizce,
Korkmadan git o yola, yeter gönül.

Son perde işte bu son zaman,
Ne kalır eline yaşantın ve iman,
Bir dua et, sığın sonsuz rahmana,
Rahat uyu, yol bitti, yeter gönül.