Yeniden Yarat Şiiri - Mustafa Kaleci

Hangi şehrin karanlık kollarına sığınmış kimsesizsin sen. Hangi evin köşesine sığınmış, beyaz duvarlara resmediyorsun düşlerini. Nerdesin? Çok mu uzak düşündüğün hayallerin? Sesin çıkmıyor bu aralar, boğazına hüzün mü kaçtı? Ağlasana. Düşmüyor değil mi? Ağlamak istediğin halde düşmüyor boğazında topladığın hüzünlerin. Biliyorum, insanlar silah gibi, beyinleri mermi dilleri tetik gibi. Onlardan kaçtığını biliyorum, onlara sığındığınıda. Bu tıpkı öleceğini bile bile yaşamak gibi. Hade tutsana elimden, bana dünyanın yedi harikadan daha harika olduğunu göster. Yok değil mi? Bulamadın. Göstermek istediğini sende göremiyorsun. Bana kendi dünyadan luminist bir resim çiz, bizi orda yarat. Yeniden yarat...