Yeniden Doğuş Şiiri - Seyrani Göl

Ama şimdi,
Adını andığımda içim yanmıyor mesela.
Yavaş yavaş kabulleniyorum:
Bazen en çok sevdiğin,
Yalnızca bir dersti ruhuna.

Bir sabah kendimi seher rüzgârında buldum,
Yüzümde senin izi değil,
Kendimin ışığı vardı.
Meğer bütün esaret,
Kendi ellerimle vurduğum zincirmiş.

Kalbimde hâlâ bir yerin var belki,
Ama orada artık
Gözyaşı değil,
Sessizce yeşeren bir çiçek büyüyor.

Ben seni unutarak değil,
Sevdiğimi kabul ederek özgürleşiyorum.
Ve bu şiiri,
İlk kez sana değil,
Kendime yazıyorum.
S.GÖL