Durduğum yerden baktım hayata
ve dedim ki:
“Tamam… yetti.”
Ne geçmişin zincirleri,
ne içimde büyüyen kırgınlıklar
çekip götürebildi beni
kendimden.
Ben hâlâ buradayım.
Eksik değilim, fazla değilim.
Olduğum gibiyim.
Ve bu hâlimle
yeni bir hayat kuruyorum.
Kimseden af dilemeden,
kimseyi beklemeden…
Kendime sarılmayı öğreniyorum.
Emin adımlarla yürüyorum artık,
kimsenin gölgesine sığınmadan.
Kendimi sevmek kolay değil,
biliyorum…
Ama her sabah
biraz daha alışıyorum bana.
Gözlerimin altındaki yorgunluğu,
kalbimin sessiz sızısını bile
kabul ediyorum artık.
Çünkü hepsi ben…
ve ben,
yeniden başlıyorum.
SİLEZYA
Kayıt Tarihi : 25.8.2025 01:17:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!