Yelkovanla Akrep Arasında

Yelkovanla Akrep Arasında

Ertelenmiş bir sevdayı,
Uçurumun kenarına getiren o gözlerin…
Harebeye çevrilmiş bu garip gönlümün sessizliğinde
Buğulanıp duruyor.

Keşke elimden bir şey gelseydi de,
Bir bir kopardığım papatyaları yerinde bıraksaydım.
Bugün solmazlardı, o buğulu camların ardında.

Maksadın beni öldürmekse,
Merak etme… Her gün ölüyorum.
Nefes almakta bile güçlük çekiyorum.
Ne yaptıysam olmadı.
Giderken sadece kendini değil,
Beni de o uçurumların kenarına atıp gittin.

Söküp atmayı çok denedim.
Defalarca çakıldım karanlıklara,
Düştüm kalbimin içine, sensizliğe…
Issız sokaklar ezberledi adımlarımı.
Kırıldım, döküldüm;
Bir fotoğrafın gölgesine sığınacak kadar küçüldüm.

Maksadın neydi?
Ya yaşatmak… ya sinsice koparmak?
Artık ne yapmak istiyorsan yap.
Dizine kapanmayacağım “gitme” diye.

Haram etsen de kendini bana,
Bu garip duygularım senin rotandan ayrılmıyor.
Kalbimi parçalara ayırsam da,
İçinden seni söküp atmak elimden gelmiyor.

Ya bir karar ver…
Ya ömrüme ömür ol,
Ya da ölümüm ol.
Artık duvarlar üstüme üstüme geliyor.
Dayanacak gücüm kalmadı.

Saatim bile durdu,
Bir daha çalışmaz oldu.
Zamanım tükendi yokluğunda.
Beni şimdi yelkovan ile akrep arasında bırakma.

Yeterince bıkmadın mı
Öldürüp öldürüp diriltmeye?
Ben ki kendini sana adayan bir adam,
Sense benden sessizce giden bir kadın.

Artık anlıyorum:
Hiçbir aşk göründüğü kadar güzel değilmiş.
Sen hiç gelmemişsin…
Söküp atmışsın kalbinden,
Gözlerime baka baka,
Yalnızlıklar rıhtımına bırakıp gitmişsin beni.

Benim bedenime sığmayan bir şehrin yolcusuyum artık.
Işıkları sönmüş gözlerimle,
Tek gördüğüm:
Senden kalan tek bir fotoğraf.

Maksadın beni yaşatmak değilmiş.
Kahkahalarını manzaralara bırakıp,
Beni uçurumlara sürgün etmekmiş derdin.

Şimdi…
Ayrılık çanlarının çaldığı bir şarkının içinde
Kaybolup gidiyorum.

Geride kalan tek şey:
Yaşayan bir ölünün gölgesindeki sessiz ayak sesleri
Ve harabeye dönmüş bir kalp…

Sen hiç yoksun…
Hiç olmadın.

Mehmet Bildir
06.07.2025