Yelkensiz Gemim Şiiri - Serpil Koçar

Yelkensiz Gemim

Denizler ortasında yelkensiz bıraktın beni,
Rüzgârın sesi yalnızlığımı çaldı gizlice,
Dalgalar gözlerime eski anıları fısıldar,
Her köpük bir kırık umut taşır,
Ve ben savrulurum sonsuz mavilikte.

Ufkum kaybolmuş, pusulam yok,
Kıyılar birer hayal gibi uzak,
Geceyle gündüz birbirine karışır,
Yıldızlar sessiz, ay ise yorgun,
Ben hala seni ararım dalgaların içinde.

Ruhum bir gemi, limansız,
Her dalga bir acıyı fısıldar kulağıma,
Rüzgârlar yalnızlığımı okşar,
Ama sen yoksun, adını bile unuttum,
Sadece boşluk kaldı ardında.

Gözlerim ufka takılı, yorgun bekler,
Her şafak yeni bir düş kırıklığı getirir,
Denizler ağlar, ben susarım,
Ve gemim kendi kendine sürüklenir,
Bir liman arar, ama bulamaz.

Gecenin koynunda ay ışığı düşer,
Suların parıltısında adını ararım,
Rüzgâr bile sanki seni fısıldar,
Ama sesin yalnız bir yankıdan ibaret,
Ve ben hâlâ kaybolmuş bir gemiyim.

Kıyıdan gelen fısıltılar umut verir,
Ama yaklaştıkça kaybolur hepsi,
Dalgalarla savaşırım, yorgun bedenim,
Senin yokluğun ağır bir yük gibi,
Ve ben hâlâ savrulurum sessizlikte.

Belki bir gün yelkenler açılır,
Ruhum rüzgârla yeniden buluşur,
Ama şimdi sadece sessizlik var,
Denizler ortasında yelkensiz bıraktın beni,
Ve ben kaybolurum, mavi sonsuzlukta.

Ve her dalga bana hatırlatır seni,
Adını fısıldar rüzgâr, adını taşır deniz,
Ama sen yoksun, sadece anıların var,
Yelkensiz gemim savrulurken sonsuzlukta,
Ve ben yaşarım seni, her dalgada bir parça.