Yedi Zincir Güzleri Şiiri - Şair Zegan

Çay döküldü, ben doydum,
Duydum kötü sözleri,
Gözleri yaşlı oldum,
Soldum, görüp güzleri.

Yüzleri yere düşmüş,
Üşümüş, yaprak dökmüş,
Sökmüş kökünü seller,
Sesler, sahte bir düşmüş.

Düşüş acıttı sertçe,
Serçe öldü namertçe.
Namzet çevrilmiş aşka,
Aş kalmamış o başka.

Baş kaldıran olmadım,
Dolmadı mal, ummadım,
Ummanım olsa boşa,
Boşuna ben solmadım.

Sormadım sevilir mi?
Seçilir mi iyisi,
İkisi birinde mi?
Birden mi çıka geldi?

Geçti nice zor güzler,
Gözler, yolları gözler,
Özler dururmuş insan,
İhsan olmuş gündüzler.

Gün, düzler tepesini,
Tepsi, sini, hepsini,
Hep sinirden oldu say,
Sayende taştı bu çay.

Şair Zegan