Bir kadın eskiden yaşadığı evi taşlıyor ağlayarak
Kadınların taş olup oturdukları o yerlerde ben sana ev oldum
Herkesin toprağına gömülmek arzusu taşıdığı yas günlerinde
Mezarım da sensin evim de
Camı çerçeveyi kırsan da geçmeyecek tanıyorum bu acıyı
Kalbini tutuşturan bu koru
Yedi ırmaktan su taşısan söndüremesin
Kendi avuçlarına ağla ki gözyaşları sıcaktır ısıtır ellerini
Kadın bir şey söylüyor
Kalbi ruhundan önce ölmüş birine
Kayıt Tarihi : 4.8.2025 10:38:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!