Yedi Şiiri - Kimsesiz Şiirler

Ne aman diledim sevginden,
Ne zaman istedim nefesinden.
Arada düşüncelere dalıp,
Şarkılar dinledim sesinden.

Ne geceye vurdum kendimi,
Ne başkasında aradım bendimi.
Ne umut ettim gökkuşağının yedi renginden,
Ne başka kokular aradım
Yediveren çiçeğinden.

Ne seni bulabildim yedi kat gökte,
Ne yedi telli sazımla çalabildim seni.
Ne yedi düvel duydu beni,
Ne yediğine sığdırabildim seni.
Ne de yedi kıtada gördüm ismini.

Ben zaten görmeden sevdim cismini;
Bir dağın yamacında, serçenin kanadında,
Dere tepe dümdüz yürürken
Bir çorak toprakta öptüm nefesini.
Bir ağacın gölgesinde gördüm silüetini.

Ne o ağaçta bir dal olabildim,
Ne çiçekte bal,
Ne bir dağ oldum heybetli, başı dik,
Ne de bir ırmak gibi hırçın ve asi.

Sade bir yaşamın sıradan insanıyım işte.
Her haftada yedi günüm var benim,
Yedi tepeli bir şehirde...