Yazık ki Kendini Usta Zannetmiş ( Atışma ...

Usta ağlar aceminin ellerinden,
Öyle mi öğretti vay sana ögreten?
Bin bir türlü söyler sayısız kelamı,
Karıştırıp çorba gibi sunmuş bir de.

Yanmaz oy o ciğerleri ahalisiyle,
Ezber ettiği harflerin yürekçesi yok.
Bağrım nedir bilmez vay,döşüm ne?
Metaforu hiç mi hiç anlayamamış.

Yüreği çarpmaz sancısıyla ağrıyıp,
Ağlaşamaz gözleri genci,yaşlısıyla.
Sarmal kafiye kurmuş ozan,aşıkla,
Mahlasıyla ara kayıntı bir de ortaya.

Yok,öyle ortaya bol karışık bozulmuş,
Zehirden balı süzmemiş,akıtmamışsın.
Şifa,derman hani senin eserinin içinde,
Sen hâla bir ozan,bir aşık olmamışsın.

Bu halk bilir sevgiyi,yergiyi elbet de,
Yüzlerine bir bir alayla gülenleri de.
Sırtındaki yapışmış kamburları da,
Gözünden düşürür verdiği kıymetiyle.

Gümüş GÜL'üm sözüm sana nükte,
Döşüm yanar sayılmaz gönüllerle.
Ben virane aşık gariplerin sinesiyim,
Sayısız can harabe yürek hanesiyim.

Coştum gürül gürül alem yerinde,
Gümbür gümbür akarım nicesine.
Yapışsa da kara sinekler göyneğime,
Çektim mi savururum düğme iliğinden

İcazet almışım dedem elinden,
Söylemiş yazmışım her kelâmımı
Bulamamışsın hiç şiirimde temayı,
Sen mi sunacaksın bana ustalığı?

Sarmal kafiye yüreksiz olmuyor işte,
Ciğerin sökülmedikçe hiç olmuyor öyle.
Adıma destanlar yazadur sen iĝnelerle,
Büyütüyorsun bak bir bir halkın gönlünde.

Yüzün olsa derdin ki ben vazgeçeyim,
Bu kalem beni hiç mi hiç takmıyor yani.
Kırılmıyor kalemi yahu yazıp duruyor,
Atasının yolundan,yılmadan ilerliyor.

Dedim o ustam benim Aşık Veyselerdir.
Gelme bu yollara bu yol sana dikenlidir.
Bu harmanda yazık samanlarla dönersin,
Ayıklar yemlik otu misali şu halkın seni.

Arama hiç mahlas şiirlerimin sonunda,
Gururunla yazarsın vay,sen son kıtana.
Ben yüreklerin tüm derdine şifa haneyim,
Mahlasımı yazmam sona kibrinle otur derim.