Yazgı Şiiri - Esra Nizam

"YAZGI"

...

Ben bunca kederi hak edecek
ne yaptım Anne ?
Neden saçlarımdan daha kara bahtım ?
Bu kadar zulmü niye hak ettim?
Sen söyle Baba…
Annem yine ceylan gözleri dolu dolu
eğdi başını öne.
Onca hayal kırıklığı,kalp kırıklığı.
Sayısız kere vurulmuş ruhumun
ayaklarına batan can kırıkları.
Beni ansızın gençliğimden sıyıran acılar.
Neden Baba?
Bu kaderimdeki kör kehanet neyin nesi?
Tüm bunların nedeni ;
eğri büğrü yazılmış bir alın yazısı mı?
Böyle mi buyurmuş
kudretli elin ilahi kalemi?

Bana söylesin biri:
Beklenmedik misafirim olan akları
Kim ekti benim kara yazgıma?
Yüzüme yansımış hüzün kırışıklıkları.
Göğsümü iğneleyen derin acıların kederi.
Bebeği rutubet tutmuş gözlerim.
Kimin eseri ?
Beyazın gölgesi düştü
ütüsü bozulmuş kahkahalarıma.
Kederimi kimseye söylemedim.
Paylaşmadım.
Derdimi derin kuyulara attım.
Kaç kez yürüdüm ateşlerde
sayısını unuttum.
Artık rüzgarların bile esmediği,
gün ışığının değmediği,
seslerin bile duyulmadığı bir yerdeyim.

Eskiden direnirdim.
Üstüne üstüne giderdim
Bütün acıların,korkuların.
Elimde top tüfek olmadan
yürürdüm karanlığa.
Şimdi cesaretim mi bitti,
İnancım mı bilmiyorum.
Artık korkuyorum akıbetimden.
O çelimsiz cılız bedeniyle
aslan gibi kükreyen kadın,
terk etti sanki ruhumu.
Korkularım çoğaldı.
Sesimin yankısını aldılar.
Susup içime döktüğüm cümlelere
boğazımdan geçiş yok artık.
Sadece kalbim biliyor hakikati.

Hayat ne garip ırmakmış.
Kimilerine su verdi ,
Kimilerine zehir.
Kah gül oldu kah diken.
Bana hep dert kaldı.
Dermanı nerde,
Benim kurtuluşum nerdeydi
bulamadım.
Hiçbir zaman tanıdıklarım kadar
zalim olamadım.
Ben bu dünyada insan şeklindeki
yılanlar,akrepler içinde kaldım.
Benden söküp aldıkları hiçbir şeyi,
yerine koyamadım.
Kudretim yetmedi
alın yazımla başa çıkmaya.
Aldığım nefese şükrüm,
çıkmayan canımdan umudum kalmadı.

Benim mağlubiyetim bâki...
Solum yok , yaram çok…
Ne ölüyüm ne diri….
Elbet kendime uğrarım
bi ecel vakti …
Benim de kıyametim kopar elbet.
Artık sadece bedenim değil,
ruhum da hasta.
Ait olmadığım bir hayatın gidişatında,
Dünyanın
damarlarından süzülüyor gözyaşlarım.
Kimse yok.
Dost sandıklarım iblis in çırağı.
Yar dediğimin hep canıma kastı.
Varlığım iğne gibi battı herkese.
Koca dünyaya
bir ben sığamadım sanki.
Vaziyetin çirkin yüzü ortada.
Bıraktım artık bahtımı sorgulamayı.
Annem haklıydı.
“Anasının kaderi olmayanın
danasının da kaderi olmazdı”

….
ESRA NİZAM
04.10.2024
04.41