Yazan Kalem Siyah Şiiri - Bay Melun

İlk darbeye mahalledeki bakkalda yakalandı. Diğer çocuklar coşkuyla oynarken sadece izlemesi darbe sayılmazdı. Oynayamaz mıydı? Oynardı o da elbet. En güzel o oynardı hatta. Yine de nasıl yanlarına gidecek bilemezdi. Penceresinden huzur, sokağından kaos eksik olmazdı. Çocuk olduğundan, kaosa açlığı artık tavan yapmıştı. En azından ufak bir heyecan, bir çikolata alacak kadar heyecan ona yeterdi. Geceden babasının cebinden gizlice aldığı parayı da sakladığı yerden çıkarıp, sokağa çıktı.

Sırasını beklerken diğer çocukların tuhaf bakışları altında sadece çikolataya bakabiliyordu. Çok kolaydı. Parayı verecekti, çikolatayı alacaktı. Ama onu bakışları ile ezen gözler o kadar ağırdı ki, o minicik paketi oradan nasıl kaldıracak bilemiyordu. Uzandı, aldı, bakkal amcaya parasını uzattı. Yetmiyordu parası. Bakkal amca başını öne eğerek "Tamam" işareti yaptı. O da evin yolunu tuttu.

Doğuştan dilsizdi. Ağzını açtığında çıkan sesler hiç bir düzene uymuyordu. Kalbine gelen hiç bir duyguyu aktaramamıştı bugüne kadar. Yargılamalar, zorbalar ve dünyanın zebanileri peşini bırakmazdı. Şimdi 30 yaşında, istediği her şey elinin altında iken geriye dönüp baktığında "Niye" diye sormazdı. Bir tane kalem vardı kaderi yazan, o da siyahtı. Baktıkça o yazıya renk, o kadere can veren hep yeminleri olmuştu. Tabii ki şimşekler çakacak, tüm renkler yeniden görülmek için nefes alacaktı. Nefesini uzun tutabilir, yediği vurgunlardan sağ salim çıkabilirdi. Ama o gün değildi.

O gün saçları ağaracaktı. Sadece o gün şimşekler çakacak ve öyle kalacaktı. O da, o gün renklerin bu kadar uzun süre nefesini tutabilmesine şahitlik yapacaktı. Koskoca seneler bir gün olacak, ona bakan tüm gözler gibi gönlüne oturacak, hastalanacaktı. Sadece o gün. Sadece bir gün. Bir gün perişan hali gidecek, ömrünün baharı o gün başlayacaktı. Birbirlerini bıçakladıktan sonra sarılan iki eski dost gibi, veyahut yârdan ayrı kalan iki ayyaş gibi o gün kendisiyle yazdığı o kara yazıyı silecek, bugüne kadar konuşamadığı ne varsa kağıda dökecekti. Yazdıkça iyileşecek, okudukça yeniden yazacaktı. Renkli kalemleri cebinde, renkli gökyüzü bulutların arkasındaydı. Şimşekleri pruvasını aydınlatan bir fenere dönüşmeden önceki o gün, perişan halini yine herkese anlatacaktı ama, yine kimse anlasın diye beklemeden bavulunu toplayacak ve yola çıkacaktı.

Yazan kalem hep siyahtı, o okurken hep beyaz okudu. Ondan değerliydi renkler. Siyahı da beyazı da olduğu gibi görmeden, anlatsa da kimse anlamayacaktı. Gördüğü gün ise konuşmaya başlayacak, bir daha da asla susmayacaktı