Yaylam Şiiri - İbrahim Kılıç

             YAYLAM
Isıcak Kömbe ye bandırdım yağı
Geven,  kekik kokar  ırât dağı
Eteğinde yayılır kuzu, buzağı
Bereketlidir köyümün taşı toprağı

Gıı hendeni etmesedin öle
Köylü irezilmis muhtara söle
Gıçını kırda otur hurda Höle  yörüyerek indim üvükten göle

Dibek daşında keşkek döcez
Gaynamış gazanda bulgur yecez
Sarı mınardan su içcez
Ahada benim köyüm bizim oğlan

Layy Tellal ünlendi, Hadi gelin gari
Biçerler geliyomuş, ey ahali
Gavenin önünde, toplanın bari
Çeç zamanı böle olur Köyüm hali

Hoş olur, dağ, bayır, ova gezmesi
Keyif çatar, gumcuların efesi
Fettahı, Erayı, hatipi,  pepecesi
Aşağı mahalle Hacılar sülalesi

Zemheride Gıç donar havası sertti
Bağ başına su gelmiş civarı dertli
Köylü seferber olmuş  mahsuller  zevkli
Ovadan Zere çeker yaşlısı genci..

En gözel lafımız, emme, hindi, hendeni
Sandıkta saklı,nenemizin Yemeni
Baharda açar, Üç tepenin çimeni
Ölüm Baki olunca Giyersin kefeni