Yavruma Ağıt Şiiri - Veysel Sari

Yavrumu aldı kara toprak,
Üşürsün, bu nasıl bir kucak?
Kucağım boş kaldı, yangınım,
Bu nasıl ateş, ben yandım.

Güneşim battı ansızın,
Karanlık çöktü, dinmez sızım.
Toprağa verdim kuşumu,
Kırıldı kanadım, suskunum.

Her nefeste adın var,
Gitmez o masum bakışlar.
Mezarında biter sözüm,
Bu acıyla nasıl güler yüzüm?

Daracık yerin soğuğu,
İçimi titretir derinden.
Kokun sinmiş yastığıma,
Ayrılık gelmez benden.

Uykularım haram oldu,
Rüyalarım hep senle dolu.
Ne zaman bitecek bu çile,
Bitsin bu zorlu yolu?

Annen bekler hep yollarda,
Baban arar boşluklarda.
Bir fidanım erken soldu,
Bağrım paramparça oldu.

Kuşlar bile hüzünle öter,
Acıma ortak olurlar, yeter.
Rabbim huzur versin sana,
Ben de bir gün gelirim yanına.

Bu yürek yangını dinmez,
Evlat acısı bitmez.
Nasip etmesin Rabbim,
Yavrum, rahat uyu, hasretim.