Yatsam Koynunda Şiiri - Ufuk Güneş

Ara sıra hissediyorum biçare ve tek başıma dipsiz
kuyularda,
Sanki Yusuf gibi atmışlarcasına toplanıp en derin
çukurlara,
Hiddetle bakan buz gibi üşüten o gözler kusarken kinini
bana,
Öyle arı bir ışıltı hafifletir ruhumu ta ufukların
ardında.

Zannediyor insan geldik herhalde uçsuz bucaksız yolun sonuna,
Nerden bilelim ne gördük ne işitmişiz denk gelmek böyle bir aydınlığa,
Hep senmişsin benim kalbi de kendi kadar güzel sevgilim oysa,
Bırakmayan beni evvelden beri süregelen o korkunç ebedi karanlıkta,
Cılız bir ışık ve kalbinin kor alevi keşke yatsam koynunda.

Hatalar yapıyorum hiç farkında olmadan seni benim tatlış meleğimi üzeceğimi,
O kadar koyuyor ki bir yük bir ağırlık eziyor sanki göğsümü parçalıyor kalbimi,
Diyorum seni üzeceğime keşke atsaydım bir çizik ayırsaydım ikiye bileğimi,
Sana minnettarım canımın içi bana esirgemediğin her bir an için sevgini.
Bazen düşünüyorum düşündüğümü nefes aldığım her vakit seni,
Duruyorum bir anda çünkü tek sen kapla istiyorum naçizane zihnimi,
Aynı o narin gözlerinle bir baktığında tüm kalbimi evin edindiğin gibi,
Çekmek istiyorum içime o güller gibi mis kokunu alsam kocaman nefesimi,
Yatsam koynunda keşke hissederken kafamı okşayan o yumuşacık ellerini.

Nedir yaşam mutlu olmak ya da üzgün olmak kahrolası bir ikilem mi?
Var olmak için mi doğuyoruz yoksa yok olmak kaderimizin bir parçası mı?
Sevdikçe mi büyüyoruz yoksa yaşlanıyoruz da nefret ettikçe mi?
Manası nedir ki gecelere kadar sürtmek mi yoksa bir şeyler başarmak mı?

Ne önemi kaldı ne de gereği bu soruların hayatıma sen girdin gireli,
Oluverdin bir anda bu boş ve karanlık kişiliğimin hayattaki tek anlamı tek amacı,
Olabildiğince mutlu olmak ve huzurla yatabilmek seni sevmenin tek bedeli,
Ve şimdi tek demek istediğim keşke sarsan bana o sıcacık kollarını,
Yatsam koynunda aklımda ve kalbimde taşırken sadece sana olan saf sevgimi.