Yatağın Soğuk Tarafı Şiiri - Hamit Atay

Yatağın Soğuk Tarafı

Gecenin koynunda sessiz bir yara,
Uykusuzluğun kucağında kıvranır zaman,
Yatağın soğuk tarafı,
Hâlâ senin adını fısıldıyor bana.

Ne zaman dönsem,
Ellerim boş,
Ne zaman sarılsam,
Havaya değiyor kollarım,
Ve yalnızlık üşütüyor
Yatağın soğuk tarafında.

Bir zamanlar sıcacık gülüşlerin vardı burada,
Bir zamanlar nefesin değdi bu yastığa,
Şimdi sadece boşluk var,
Şimdi sadece sessiz bir sitem.

Yatağın soğuk tarafı,
Gidişinin her gece taze yarası,
Ne yorgan örtebiliyor üzerini,
Ne de zaman ısıtabiliyor.

Başımı çeviriyorum,
Gözlerimle seni arıyorum karanlıkta,
Gölgeler bile yok artık,
Sadece sessiz bir hasret.

Yatağın soğuk tarafı,
Bir mezar gibi duruyor yanımda,
Bir sessiz tanık gibi,
Şahit geçmiş günlerin yankısına.

Kaç gece böyle döndüm durdum,
Kaç sabah sensiz uyandım,
Bir ses, bir nefes aradım rüyalarımda,
Ama uyandığımda
Yine o soğuk duvar karşımda.

Yatağın soğuk tarafı,
Senin yokluğunun en acı gerçeği,
Birlikte kurduğumuz düşlerin
Buz kesmiş hali.

Ve ben hâlâ,
O soğuk yere elimi uzatıp,
"Belki" diyorum, "belki bu gece…"
Ama yok,
Yine bomboş,
Yine buz gibi.

Yatağın soğuk tarafı,
Artık kalbimin de soğuk yanı oldu,
Sevgisiz kalan her gece gibi,
Sessiz, küskün, yaralı...
Şiir Hamit Atay 1984