Bizimki de yaşam,
Sizinki de paşam,
Kimi ekmeğe muhtaç,
Kimileri evlerinde aç.
Ey gidi insanoğlu,
Aklımda kocaman, büyüyen sözler var.
Karşımda kocaman, büyülü gözler var.
Sen şimdi hangi baharda
Döküyorsun yapraklarını?
Savrulunca rüzgârlarla,
Anlatıyor yalnızlığını.
Zaman da geçmiyor,
Kalenin ardı deniz,
Deniz mavi gök yeşil,
Esmer bir beniz.
Alabildiğine uzak yol,
Heveslerimiz uçup gitti,
Saat 3’ü çeyrek geçe,
Bir vapurla uzaklaştırılmış,
Ya da bir tren vagonuna,
Sıkıştırılmış olmalı.
Teninde kayboldum öyle suskun öyle bedvah
Öyle yorgun öyle çaresizdim ki
Göremiyordum seni artık düşlerimde
Özlemin çığ gibi düşmüş gönlüme
Özlemin ruhumu okşamaz, mısralarımı parçalar
Bu gece ellerim soğuk, bedenim girdap nefessiz ve suskun
Bir garip yolcuyum dünyada,
Elbet gelecek güneşin sonu,
Ne gücüm kaldı ne takatim,
Her gece feryat figanım.
Ne zaman gelecek ne zaman,
Ağlamaktan helak olduk,
Bir yere sığamadık,
Güvenmekten helak olduk,
Bir yara saramadık,
Sevmekten helak olduk,
Mevla’yı bulamadık,
Binbir geceye bölünse de yüzün
Binbir heceye bölünse de sözün
Tut ki son nefesim olsun hüzün
Unuturum sanma yosun gözlüm
Bir damla yaş aksa,
Ağırlaşırdı manzaraya,
Sel olsa şehirlerde,
Kirpiğinin önü olsun son zerre
Mazur görse güneş keşke,
İhtiyacım olan ışık sende,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!