Aydınlık sade bir güzellik,
Zaman, zaman karanlığa bürünüyor,
Kendini yok görüyor,
Hâlbuki sapasağlam ortada,
Sanıyor bozulur saflık karanlıkta…
Aslında ikisi de aynı şey...
Belki gölgede kalmayı seçmek en iyi yol...
Hele sonsuzluğun gölgesi...
Tabiata karışarak sevgi olabilmek...
Sessiz ol, kimseler duymasın seni düşündüğümü, içimde
yanan kor ateşleri görmesinler
Hatta ve hatta bilmesinler de sensiz çok üşüdüğümü,
korktuğumu, ürkekliğimi. Aslında hayatta, küçücük, çok
aciz bir sığıntı olduğumu. Bu karanlık dört duvar arasının
en köşesinde bükülmüş yere ağlamaklı seni düşündüğümü
Düşlerim vardı,
Sen çığlık çığlığa koşarken yalnızlığa.
Haklarım vardı,
Aşka sevdaya dair sevilme pahasına.
Tutkularım vardı,
Hiç bitip tükenmeyen delicesine.
Nasıl sevmiştim seni delirircesine
Kuru toprağı suya çevirircesine
Bir hayalin gerçek olduğunu sandım
Oyuncak ettin aşkı boşuna yandım
İçimden atamadım ihanetini
Satmışım hayatın adaletini
Uzandım boylu boyunca aklımda sen...
Soğuk gece koyuyunca fikrimde sen
Yalvardım tanrıya zikrimde sen...
Neler geçer içimden ahh bir bilsen...
Hâlâ yaşıyorsam nefesimde sen...
Gözümden damlayan gözyaşımda sen...
Bedenim ruhuma dar
Aklımda gözlerin
Her aklıma geldiğinde
Su gibi akar sözlerim...
Bakmayın yazdığıma
Hür değil ellerim
Aşkın benden gitti gideli,
Yağmurlar yağdı üstüme,
Katlanıyor her gün acılarım,
Vuruyor tokat gibi yüzüme yüzüme…
Şimdi sus, konuşma ve dinle!
Aşkın benden gitti gideli,
Dudaklarını bükmüş çocuk,
Gel otur dertleşelim.
Üzülme küsme hayata,
Ben de böyle değildim.
Soramadım hiçbir şeyi,
Fırtınalar kopan yüreğine
Durma ver yeni şiddeti
Dayanır mı sanıyorsun sonsuza dek
Bir dili olsa da konuşsa neler istediğini ”idealizmi” savunan
beynine…
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!