Yaşarken Ölüm Şiiri - Sumeyye Öztürk

Yaşamakla ölmek arasında bir yerdeyim.
Uyuyorum,yemek yiyorum,gülüyorum.
Hayatın akışında ilerliyorum.
Yaşamak buysa evet ben yaşıyorum...
Peki? Neden bu boşluk..?
Bu kayboluş,bu eksiklik,bu his..
Hayatın bana sunduğu,bütün görevlerle yürüyorum yollarda.
Yaşıyorsam neden nefes alamıyorum,nefesim kesiliyor..
Bu derin yanlızlık...
Öyle tek başına kalma yalnızlığı değil,
Ölüm yalnızlığından bahsediyorum..
Sanki bir tabutun içindeyim kımıldamadan havasız,sıkışmış,öyle çaresizim..
Ne kalp atışımı duyabiliyorum,
Ne mutluyum, ne de huzurlu.
Bu sessizlik, aldanış kimden kalma..
Duygularımı dar ağacına astığım gün,
İçimdeki sessiz çığlıklarımla hayata yumdum gözlerimi..
Yaşıyorum ama nefes alamıyorum..
Ey Hayata Aldananlar...!
Duyulan sela sesleri değildir ÖLÜM...
İçinizde ölmesine izin verdiğimiz duygulardır asıl ZULÜM...