Yarim kalan Şiiri - Sumeyye Öztürk

Gelişin bahardı, gidişin kışa döndü,
İçimde üşüyen bir çocuk bıraktın.
Sana dair ne varsa yarım kaldı,
Bir sevdayı, bir beni, bir de kendini bıraktın.

Sen gittikten sonra yaprak dökümü gibi oldu hayatım,
Her gün biraz daha soldu içimde bahar.
Kendimi toplamaya çalıştım,
Ama bir an olsun toparlanmadım... toparlanamadım.

Gözlerinde umut vardı, belki de yalan,
Birlikte düşlediğimiz o yoldan sapıverdin.
Ne vedan tamamlandı ne sözün,
Sustum… çünkü sen beni yarım severdin.

Bir elmanın yarısı gibi kaldım senden sonra,
Eksik, tamamlanmayan, içi boş bir kabuk gibi.
Her şey yerli yerindeydi aslında,
Ama en önemli parça sendin,
Ve sen yoktun…

Geceler sensiz çoğaldı,
Bir adın kaldı duvarlarımda yankı.
Dokunamadığım hayallerin içindesin,
Her uykumun kıyısında, eksik bir şarkı.

Bir tebessümün vardı, içimi ısıtan,
Bir de sessizliğin, içimi paramparça eden.
Gitmek, bazen kalmaktan daha zalimmiş,
Sen gittin... ama içimde bin kere kaldın.

Seninle konuşmadığım her gün,
Bir boş sandalyeye bakar gibi geçti.
Bir çay demledim mesela,
İkimizin alışkanlığıyla iki bardak…
Ama biri hep soğudu,
Hep boş kaldı seninle birlikte.

Zaman, seni unutur dediler…
Oysa her geçen gün daha çok anladım seni.
Bir sözün, bir bakışın bile yetiyordu,
Şimdi sustuğun her an bir yangın gibi içimi deliyor.

Gurbetten de beter sensizlik,
Sesin, kokun… artık hepsi uzak.
Ne sen dönersin o eski halinle,
Ne ben tamamlanırım bir başkasında ancak.

Belki de bazı aşklar tam olamaz,
Belki bazı yürekler, sadece yarım kalır.
Ama bil ki;
Ben seni tamamlamaya değil,
Eksik bile olsa sevmeye razıydım.
Ve..... Her şeye rağmen,
Bu şiir kadar gerçek kaldım ben..

20.48
19.05.2025
Sümeye Öztürk