Yaşarken değer bilmeyen herkes için

Bir gün ölürsem, yazmayın uzun uzun,
"Çok iyiydi", "çok severdik" demeyin ardından.
Çünkü ben yaşarken yalnızdım,
Ve o sözleri, o sevgiyi bekledim yıllarca sessiz arkamdan.

Sosyal medyada dizmeyin duyguları,
Kalbim dijital değil ki, hissedeyim sonra.
Ben bir bakış aradım sıcaktan yana,
Siz filtreli kelimelerle geçtiniz yanı başımdan uzağa.

"Ne güler yüzlüydü", "çok naif bir insandı"...
Öyleyse neden bir gün bile "Nasılsın?" demediniz?
Neden yorgunluğumu görmediniz gözümde,
Ben kendimi kaybederken hep güldüğümü zannettiniz.

Yaşarken değer bilmeyen herkes için,
Gidişim sadece vicdan sızısıdır sessizce.
Çünkü ben nefes alırken yoktunuz yanımda,
Şimdi nefessizken neye yarar özlem cümlesi güya içtence?

Ben sevgiye açtım,
Bir selâm, bir "ben buradayım" yetebilirdi.
Ama herkes geç kaldı…
Ve en çok ben kırıldım; sustum, kimse duymadı beni.

O yüzden…
Yazmayın “melek gibi insandı” diye,
Ben gökyüzünde değil,
Yalnızlığımda, yeryüzünde öldüm bile bile.

Yaşarken bilseydiniz kıymetimi…
Belki hâlâ yaşıyor olurdum içten bir tebessümle.
Ama şimdi sadece bir şiirim size,
Sessiz, derin ve gecikmiş bir sevgiyle... Kalın
Aygül Zade ✍🏻