Yaşar Aydın Şiirleri - Şair Yaşar Aydın

Dağ gibi adamdın
Toz duman ettiler
Öyle darmadağın
Bırakıp gittiler

Bir yol geçer ömrümden
Yakını, uzağı sen
Bir sel akar gönlüme
Nehiri, ırmağı sen

Sevdalıyım bil gayrı

Bu gönülden ekmek Çıkmaz sevdana

Mısralarımda arama kendini...
Şiir değilsin artık!
Zehir zıkkım ettiğinden beri de
Canı sevdanı çekmiyor yüreğimin

Canın Sağolsun

Nesi var uğrunda sabahlamanın
Gecelerim kadar canın sağolsun

Bir Şafak Vakti

Üzerinde ''kara gözlün'' ismini görünce, zarfı yırtarcasına açtı. Okumaya başladığı mektubu, her kelimesine bir can adar gibi defalarca bastı bağrına. Kolay mıydı ki... yüreğine saplanmış hasret denen o hançerin sızısına bir teselliydi bu mektup. Bir can değil, bin can adarcasına sarılmaz mıydı insan.
Bitmesini hiç istemediği mektubun son cümlesini okuduğunda, birden bire donup kaldı. Sonra kendisini biraz toparlayıp bir kez daha, bir kez daha okudu bu son cümleyi. Artık üst üste sevinç çığlıkları atıyor, elindeki mektubu ikide bir sıkı sıkıya bağrına basıyor, gayrı ihtiyari öptükçe de öpüyordu. Bir yandan da şarkılar mırıldanıp, hiç bilmediği, şimdiye dek hiç yapmadığı danslarla odanın ortasında coştukça coşuyordu.

Daha dün bebektin kucağımızda
Gelinlik yaşına gelmişsin kızım
Bir demet çiçektin ocağımızda
Kendi baharına ermişsin kızım

Bazen emekledin bazen yürüdün

Çoktandır görmemişem
Ne beter özlemişem
Gönlüme yar bilmişem
Benim de yarim Palu'lu

Köprüsünden geçeydim

Ben : "Başında esen rüzgarları" anlat diyorum
Dağlar : "Başıma yağan karlardan başka ne anlatılır ki" diyor

Ben : "Kardelenlerden, nergislerden bahset" diyorum
Dağlar : "Bülbülü varken Güle ayıp olur" diyor

-Ceylan bakışlıma-

Yine mi akşam oluyor
Şu gurbet denen ellerde
Özlenen sabahın Hasreti
Tüter buruk gönüllerde

Uğrayıp durma Kırların çağrısına
Sevenlerin falına papatya değilsin sen
Üç - beş günlük bahçevanda olsam
Güllere gonca olasın diye büyüttüm seni

Tomurcuğa durmuş buselerin