Yaşanır Yazılmaz Şiiri - Dünya Yükünün H ...

TOPRAK GİBİ

(Nihali Tarzda Şiirsel Metin)

I. HÂFIZANIN TAŞ EVİ

Taş bir ev vardı, doğuya bakan,
Penceresi sabaha, duvarı sabra yaslı.
O evde bir kadın vardı —
Adı Hatice,
Unuttuğu şeylerin gölgesinde yaşayan.

Her sabah, ezanla birlikte
Bir tespih dönerdi avuçlarında,
Zaman, dua dua çözülürdü.
Ve her tanede bir çocuk adı,
Bir eksik tabak, bir boş sandalye.

"Bu ev," dedi içinden,
"Bir zamanlar cennetti...
Ama kuşlar, uçmayı öğrendi."

II. HASAN’IN SESSİZLİĞİ

Hasan…
Toprak gibi bir adamdı.
Üstüne bastılar, sustu.
İçine kazdılar, verdi.
Bir tek kelimeyle konuşmazdı,
Ama her susuşu
Bir çocuğun karnını doyururdu.

Ve şimdi,
Köyün yamacında bir mezar taşında
Onun suskunluğu
Rüzgârla konuşuyordu.

Hatice, her gece bir iç çekişte
Onun varlığını dinliyordu:
"Çocuklar şehirli oldu, Hasan...
Ama ben hâlâ senin toprağındayım."

III. ELİF: UNUTULANIN DÖNÜŞÜ

Bir yaz sabahı,
Bir çocuk geldi şehirdən.
Elif...
Gözlerinde camın parıltısı,
Kulağında gürültünün yorgunluğu.

Tabletiyle geldi,
Ama elleri toprak istemiyordu henüz.
Köy ona yabancıydı;
Tavuk, horoz, ıssızlık —
Her şey anlamını yitirmişti
Zamansız bir şehrin çocuğunda.

Ama Hatice…
Bir ceviz gölgesi kadar sabırlıydı.

Ve bir sabah,
Elif fısıldadı:
“Dedem nasıl biriydi?”

Hatice gülümsedi:
“Toprak gibiydi kızım...
Kırılmadı, çünkü kök saldı.
Aile de öyledir;
Kökü derindeyse
Fırtınaya güler geçer.”

IV. DİZİNDEKİ DUÂ

Zamanla tablet susar oldu,
Kuş sesleri duyulur oldu.
Elif, yoğurt mayaladı babaannesiyle,
Ceviz ağacına salıncak kurdu.
Akşamları yıldızlara baka baka
Masallara inanır gibi sustu.

Ve bir gece,
Başını koydu Hatice’nin dizine.
Kokusu nane gibi çocuk,
Sözü dua gibi ağırdı:
“Sen bizim evimizin kalbisin.”

O anda,
Yıllar sonra ilk kez
Hatice’nin içi yeşerdi.

V. KÖK VE HATIRA

Yaz bitti.
Valiz kapandı.
Ama bir defter kaldı geride.

İçinde resimler,
İçinde babaannenin sesi,
İçinde köy,
İçinde sabır vardı.

İlk sayfasına Elif yazmıştı:
“Aile, toprağa benzer.
Ne kadar uzağa gidersen git,
Kökün onda kalır.
Kurursan orada yeşerirsin.
Kaybolursan orada bulunursun.”

Ve Hatice Nine,
Pencereye oturup baktı boşluğa.
Artık yalnız değildi.
Çünkü bir çocuğun kalbine gömdüğü tohum,
Bir ailenin ebediyetiydi.

VEDA

Aile, bazen bir ceviz gölgesidir.
Bazen dizde bir baş,
Bazen bir çocuğun sorusudur:
"Dedem nasıldı?"

Ve cevabı,
Sadece yaşanır.
Yazılmaz.