Ömrümün gençlik şeridinde adındı aklımı hatalı sollayan. Yelkovan usul usul gezinirken saatin bağrında, akrep zehirliyor beynimi. Bir sigara söndürüp bir sigara söylüyorum koyu yalnızlığıma. Gecenin gündüzü kovaladığı an da telefonum çalıyor sen olabilir ihtimali ile açıyorum. Aynalarda unutmuşsun parmak izlerini, silmeye cüret edemedim meraklanma. Baktıkça batıyor arkamda bıraktıklarım, her dokunuşunda delik deşik olmuşluğum ve kandırılmışlığım elime tutuşturulan. Masum, lekesiz bir aşkla. Dağların doruklarından seller dökülüyor üzerime, yağmur düşüyor. Kar tanesi üşüyor, göçebe soğuklar yerleşiyor iliklerime. Dağdan inen bir eşkıya gibi hüzün iniyor yüzüme, telaşlı karanlığın sessizliğinde dolaşıyor sesin. Bilmiyorum nesin! Yaşamla aram açık diyorum sana, kapatsana!
Söylesene sevgili payına düşen gitmek miydi? Hangi dil anlatabilir ki gidişini, her eylem bir anlam barındırsa da, anlamsız kaldım gidişine! Oysa gitmek bir eylemdi, Türk Dil Kurumun’da susmakta öyle, koşarcasına uzaklaş kendinden ve kentinden.
Biliyorum nefes nefese kaldın susmaktan, kalbinin atışı patlatıyor kulağımın zarını. Saatli bir bomba gibi hayatım, zamanı gelince kalp duruyor ve ben patlıyorum zamansız aşka kurulmuş erken patlayan bir bomba gibi. Dileniyorum adını herkesin dilinden! Öldürmese de, dokunuyor artık kalabalık yalnızlığım. Hadi konuş yeter ki susma! Susunca kendim bile anlamıyorum kendimi.
Yaşamla aram açık bu sıralar, kapatsana!
Yağmurda yuvasını arayan bir karınca ıslanmış ama usanmamış hayatından ve şikayette etmemiş çok çalışmaktan; her sihirli dokunuşta ölmüş kocaman yüreğiyle.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta