Yasamdan Ölüme Şiiri - Semiha Aslan

DOĞUMDAN ÖLÜME

Sabah üst mahalledeki insanların feryatlarıyla uyandım,
merak içinde çıkıp dışarıya,oturduğum soğuk kaldırıma istemeden adını yazdım,
konuştum kaldırıma yazdığım senle'eger ölen sen olsaydın ben yaşayamazdım',
mavi bir evin önüne,ölümün yeşil rengi yanaştığında,sağlığındı tek niyâzım.

Emin olmak için koştum evinin önüne, endişemi kimselere anlatamazdım,
deli gibi koşarken o yollarda, dedim; 'ölen sen olsaydın,o eve sığmazdım',
varınca evin önüne,düşündüm; 'ben bunlara dayanmak için çok azdım',
girince bir odaya,baktım duvarlarda sadece bir isim yazıyordu,Nazlım.

Gördüklerim hayal olsun istedim ve yüzünü ellerimle açtım,
açtım kefenden beyaz bedenini, ben sana bakmalara doyamazdım,
feryat ettim kimse duymadı, dedim ben bu ellere gözlere yaşarken kıyamazdım
oturdum başında, izleyerek senin soğuk bedenini mezarını yüreğime kazdım.

Verince seni toprağın ellerine, anladım ben yokluğunda yalnızdım,
sahibinin ölümle göçtüğü bu dünyada kalan, telleri koparılmış tek sazdım,
incinirsin diye,seni benden alan toprağa kıyıp da basamazdım,
beni unutma istedim ve mezar taşındaki adının altına ismimi kazıdım.