Yaşamak Ne Zormuş Anne Şiiri - Halil Tür ...

Yaşamak Ne Zormuş Anne

Derimden kılımı çektiler anne!
Sokak lambasında durmuşum
Az garip gölgede, az ötede
Belli belirsiz insanlar arasında
Suretler çizen bir kuşmuşum
Kaybolup arada

Masalar bitişik, teklif pazarlıksız
Hafif kızarıklık görürsün yarada
Başını okşarcasına
Sever gibi yapıp
Yediğim lastik sapanı
Geçti zamanla
Dokunursan sancı, bitmedi ağrısı daha

Dokunduklarında ne kadar kanayacaktı
Bilmiyordum anne!
O yüzden belli belirsiz havam var
Gülüşüm çekik, acım anlık kanat çırpar
Tüyü yolunup yuva kurmuş yüzümde
Sarılamam kimseye gerçekte
Açılmadan kapandı kanatlar

Bu düş bu sahnede melodram çok
Yüzü koyun belki sırtüstü
Nişan alındı belime
Uçmayı öğreniyorum insanın uçurumunda
Yolunuyorum tellere

Taklalar atarak
Onuru için yaşayan insana
Ne çok düş kırağı!
Soğuk yüzlerde ayaz

Sende bilmezsin beni anne
Gören olmadı gül bahçesinde ötüşümü
Son kafesteyim, zor geliyor bedenim
Cılız canda zormuş, iyi yürek taşımak!
Kaçışım bu kalabalıklar,
Göçerim verdiğim söz bu kendime
Ordan oraya çırpınıp
Asılı kalmak tellerde
Ne zormuş anne!