Yaşamak Adilce Sevişmektir...

Hiç kimseye
Çocuk olmadım,

Ôzrünü kekeleyerek
Söyleyen ağızların
Şarkısı,

Özgürlüğünü yedirmeyen
İnsanların şiir'i oldum.

Annesine gülümseyerek bakan,
Babasının yüreğine akan

Bir çığlıktım ben,

Aklıma ne zaman uçsam
Kızılca karanlığın
Ortasına
Bir ay gibi düşer,

Bütün korkulukları
Diriltirdim yeniden,

Yani zaman nefesini
Benim için tutardı,

Müziğinde eridiğim
Heyecanında
Titrediğim,

O güzel günlerin
Aradığı insan olmak için,

Fakat

Rezildi, vahsiydi
Ve karanlıktı dünya

Ruhunun dudaklarına
Zevkin ateşini
Kondurmak isteyen
insanlar yüzünden.

Şimdi herkes
Melez duyguların
Kahpeligine sırtını dayayıp,

Yalancı baharların
Oyuncağı olma derdiyle
Yaşıyor.

Öyleyse

Gök hergün mavi
Ve deniz
Bir düş kadar tertemiz
Olsa ne yazar ki,

Hayatın akordunu
Bozduysa insan,

Umut çarelenip
Bir ihtimal
Daha doğuracaksa
Bizim için

Düşünmek nefestir
Diyor aklım,

İşte o zaman
Yaşamak adilce
Sevişmektir....

Nevzat TAŞKIRAN