Yaşam ve ben! Şiiri - Tuncay Aytaç

Vay be! Dediğim zamanlar oluyor kendime.
Bunca yaşanılandan sonra, acılara tebessüm doğuyor dudaklarında.
Kaç zaman geçerde kabuk bağlayan yaraların altından izi kalır, kahrımıza münhasır.

Şimdi kesif bir geçmiş kokusu burnumda.
Her yarayı sarıp, sarmalamakla geçirdiğimiz bir ömrün kefaretini ödeme vakti olmalı bu, nobran ve yorgun haller.
Bazen, adı konulmamış kahpeliğin can kırıklarını toplarken düşlerden düşüyorum ya,
O, düştüğüm yer dünya ötesi,
Orada kalabalıklar arasında yalnızlıkta huzuru arıyor, maymun misali sarlak kollarımda iki yana evrilmiş, göğüs kafesim içinde canın zamana sayımını dinliyorum.

Zaman kadranı hep bir şeyler kopartıp alıyor benden ya, avuturken beni, çocukça düşlerde.
Zaman çizelgesine bir çentik daha atacağım bu akşam ya, her yenilgi, bir yanılgıyı örtüyor ahmak yüzümde.

Lan! Zaman türbününü ters yüz edeceğim ya, tükenişin sonunda.
Berhava olan düşünselliğimin bağırtıları son yolculukta eşlik edecekler bana ya!
Lahitime dökülen her toprak zerresi, yeniden doğuşu kodlamış olacak üzerimdeki toprağın batımında.

Yine yaban çiceklerine can olacak yabani yanım, üzerimi örten toprağımda.
Çünkü ben, güneşin oğlu, toprağın nazlı çiçegine dönüşüm yapmaya meyilli bir can!
O yüzdendir, içimdeki bu direniş, bu heyecan.