Yaşam Denilen Serüven Şiiri - Ayşe Uçar

yaşamak
kömür gözlü bir turnanın seherde
ağaçların dallarında kınalı ötüşüdür sonra göğe
uçuşudur mutluluk

sabah ezanıyla
bir şair sayfasında uyanmaktır güneşe
kendi resmini çizen bir çocuğun kıvrımlı saçlarından
salınmaktır ebruli renklere bir arpa bir buğday gibi
boy vermektir toprağa

yaşamak hınzır bir sevinçtir
her türlü zorluğa inat keyifle yazı tura atmak
direnmektir her türlü çileye damarlarındaki kanın
baş kaldırışıyla sesin çıkabildiği kadar
haykırmaktır uçurumlara

bazen de görsel bir şölendir
gözlerinin önüne serilen gökkuşağı misali
her gece ölüp her seher terü- taze doğmaktır şafağa
simit ve çay eşliğinde ağız dolusu gülmektir güne
aşka göz kırpmak ayrılığa kederli
bir iç geçirmektir

en kötüsü kırılmaktır
yüz çevirmektir yaşama yok saymaktır kendini beyninde gözlerinde
günlerce uyumak kalkmak istememektir gözyaşını üzüntüyle beslemek
yalnızlık hariç uzak durmaktır her şeye kaçmaktır her şeyden
bir pirinç tanesi kadar küçülmek kendine bile tahammülsüzlük
yüzünü aynalardan silmek kör bir uçuşa geçmektir
depresyona

içindeki ölüye ağız dolusu sövmek
bir gün ağlayıp bir gün gülüp bir türlü dengeyi tutturamamaktır
kılıçtan keskin bir sözün altında ezilmek varlığını inkara durmaktır
giyip siyah montunu amaçsızca sokak sokak yürümek
kulaklarını tıkayıp insanları fark etmemektir
kendi acından binlerce kez ölüp binlerce kez
doğmaktır yine

her şeye rağmen yaşamak
hayal kırıklıklarını hüsranları yenilgileri elinin tersiyle itip
durgun bir deniz çalkantılı bir okyanus gibi
çoğalmaktır hayata

tüm içtenliğinle
her gün gülümsemek güneşe
kaldırımda yürüyen bir karıncayı bile ezmemek için
gayri ihtiyari zıplamaktır

haydi en sevdiğin şarkıyı seç dinle
istediğinde bağıra bağıra gül istediğinde zırıl zırıl ağla

............

31102024
08:55