Yarım Kalmışlığın Gölgesi

Tüm güzel yanlarımızı da birleştirsek,
‎bizden ne çıkar ki ?
‎Kederle yorulmuş bir ömrün sonunda
‎yıllar, avuçlarımızdan
‎kum taneleri gibi akıp giderken,
‎tutamadığımız ne çok şey varmış meğer.
‎
‎Biriken sessizlikler
‎konuşur şimdi bizim yerimize.
‎Kırgınlıklarımız, kendi gölgemize bile
‎mesafe koyduracak kadar eski.
‎Dönüp baktığımız her yol
‎biraz eksik, biraz bizden kaçmış gibi.
‎
‎Oysa bir zamanlar
‎dört nala koşan
‎bir küheylan misali,
‎kendimize koşacak cesaretimiz vardı;
‎bir rüzgâr gibi özgür,
‎bir çocuk gibi saf…
‎Sonra büyüdük
‎sonra sustuk,
‎kendimize varmayı hep erteledik…
‎
‎Tüm güzel yanlarımızı toplasak bile
‎tam olamadık;
‎belki de insan,
‎hiçbir zaman tam olamamanın
‎ağrısıdır biraz.
‎Belki de insan,
‎yarım kalmışlığın gölgesidir...
‎H/\N