Yarım Kalan Kitap Şiiri - Kara Çocuk 2

Ay'ı dolunay yapan masum hülyalarmış,
Kara Çocuk, gülen küçükleri kıskanmış.
Her gülüşte biraz eksilmiş aynalarda,
Görmüş alnını, şakaklarını kırışmış...

Kalbi artık sevmek için çok yıpranmış,
Atsa yeter artık; sade bir yaşanmış.

Ve düşler ölmüş, bir gün ansızın, derinden,
Ölüm bu — haber mi vermeliydi önceden?
Bir selâsı okunmuştu, işittim evvelden…
Ama umuttur, dirilir düşlerim yeniden.

Umutlar gömülmüş, ölmeden toprağa,
Artık vakti: teslim olmak yazgıya.
Kaldı hatıralar, tozlu bir kitabın arasında;
Her şey yarım kalmış o kitap gibiydi aslında...