Yarım Kalan Aşk Şiiri - Zübeyde Kadı

Pembe bir düşün içindeydim..
Sen gittin...
Ben susmayı öğrendim.
Konuşsam ağlayacaktım,
Sustum.
Gülsem düşecektim,
Tuttum içimde,
Düştüm içime...
O gün, bir şehir çöktü üzerime.
O günden sonra,
Adını içimde fısıldamaya bile korktum.
Çünkü her harfi,
Kalbimin kıyısında kanıyordu.

O günden sonra,
Kuşlar başka yerlere kondu.
Yağmur başka türlü yağdı.
Zaman,
Benim için sadece beklemekti artık.
İsmini içimden silemedim.
Unuttum dedikçe,
Geceleri, yıldızlara baktığımız anılar canlandı.

Yeşermeden soldu, bütün yapraklar..
Senin yokluğunda,
Acımı, en acımasız kalplerde buldum.
Kimsenin gözünde bulamadım senin bakışını.
Kimseyle senin gibi gülmedim, gülemedim.
Sen gittin diye,
Şiirler sustu, dizeler ağladı..
Ve nefes almıyor gibi hissediyordum.
Bir sesini duysam...
Allah'ım,
Sanki kalbim, yine yerinden fırlayacak.

Rengarenk, çiçekler gibi,
İçimde büyüttüm, ben seni..
Bir gül gibi değil,
Bir yangın gibi…
Kök saldın en derinime.
Ve hep bir umut vardı:
“Belki bir gün dönersin…”
İşte o umutla yaşadım ben.
Sensizliğe inat,
Sana inandım.

Ansızın olmustu, gidişin ama....
Sonra bir gün…
Kapı çaldı.
Yüreğim gibi…
Titreyerek açtım.
Ve oradaydın…
Yılların sustuğu yerden,
Gözlerinle konuştun önce:
“Ben geldim” dedin,
“Yarım kalan hikâyemizi tamamlamaya…” geldim.
Zaman, bir anda durdu.
Ne gece vardı,
Ne sabah.
Sadece sen vardın.
Ve ben…
Ellerine sarılmış bir çocuk gibi,
Korkarak, ama çok severek…
Sana yeniden “biz” demeye hazırdım.

Zehirlenmiş, tüm yaraları kapatarak..
Yarım kalmiş aşkımızla, yeniden başladık
Şimdi yanımdasın.
Sabah uyanınca nefesin omzumda.
Gözlerin, gözlerimde...
Ellerin yine, avuçlarımda.
Kokun içimde....
Sen geldin ya...
İşte şimdi ben, nefes almaya başladim..
Ve... Senle tamamlandım.