Yarım Kalan Şiiri - Özgen Öz

YARIM KALAN

Bir adın var dilimde,
söylesem yangın olur,
susarsam kül…
Ne yapsam, hangi nefeste saklasam seni,
rüzgâr esiyor işte,
yine adını getiriyor sessizliğime.

Bir zaman vardı,
gözlerinle başlardı gün,
ellerinle ısınırdı akşam.
Şimdi ne sabah var, ne akşam,
bir tek senin gidişin var,
her saniyemi parçalayan…

Bir yürek var içimde,
seninle atmayı unutmuş,
bir sokak lambası altında bekler gibi
hep o “belki”lerde kalmış.
Ne gelen var,
ne de bakan gözlerin gibi bakan bir çift göz.

Hani bazen,
gecenin en sessiz yerinde bir şarkı çalar ya,
bir yerinde sen varsındır,
bir yerinde ben…
O an yutkunurum,
çünkü sesim titrer, kalbim seni çağırır.
Bilmeden, isteyerek, delicesine…

Bir fotoğraf kaldı elimde,
solmuş kenarlarından,
ama gülüşün hâlâ orada —
dokunsam ağlayacak gibi.
Seninle yaşadığım her an,
birer cam kırığı gibi geziyor içimde.
Ne atabiliyorum, ne tutabiliyorum,
her tarafım kanıyor senden kalanla.

Ve ben,
sana yazılan binlerce şiirin içinde
yalnız bir virgül gibiyim.
Ne bitirebiliyorum seni,
ne de yeni bir cümleye başlayabiliyorum.
Kalbim hâlâ senin noktanı bekliyor…

Biliyor musun sevgilim,
ben seni affetmedim,
ama sevmekten de hiç vazgeçemedim.
Belki bu yüzden
her dua edişim,
adını sessizce söyleyen bir yakarış gibi.

Bir gün döner misin, bilmem,
ama ben hâlâ oradayım;
senin gittiğin o durakta,
yağmurun ilk damlasını yüzümde hissederken.
Belki görürsün diye bakıyorum hâlâ,
gözlerimin içine düşen o eski ışığı ararcasına…

Yarım kaldım be güzelim,
yüreğimin en derin yerinde…
Sana doyamadan,
senden kaçamadan,
seni unutamadan…
Aşk dedikleri buysa eğer,
ben bu yangının içinde yaşamayı seçtim.

Çünkü sen;
beni en çok yaralayan,
ama aynı zamanda
en çok ben yapan’sın.